ท ๑ หมายถึง พยัญชนะตัวที่ ๒๓ เป็นพวกอักษรตํ่า ใช้เป็นตัวสะกดในแม่กดในคําที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น ประมาท บทธาตุบิสมัท.
ใช้ประสมกับตัว ร อ่านเป็นเสียง ซ ในคําบางคํา เช่น ทราบ แทรกทรง และในคําบางคําที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต เช่น ทรัพย์อินทรีย์ มัทรี, ที่อ่านเป็นเสียงเดิมคือ ทร (ไม่ใช่ ซ) ก็มี เช่น ภัทรบิฐ.
[ทะ] ใช้เป็นคํานําหน้านาม แปลว่า คน, ผู้, เช่น ทนาย ทแกล้ว.
(โบ) ว. ทุก เช่น ทกพวก ทกพาย.
(แบบ) น. นํ้า. (ป., ส.).
[ทะกฺล้า, ทะแกฺล้ว] น. ผู้กล้า, ทหาร.
[ทะกฺล้า, ทะแกฺล้ว] น. ผู้กล้า, ทหาร.
(กลอน) น. ทุ่ง.